Dni Wielkiego Postu są zgodnie ze słowami św. Ojca Naszego Benedykta czasem, gdy mnisi powinni zachować nienaruszoną nieskazitelność swego życia, usiłując naprawić w tych świętych dniach wszelkie zaniedbania innych okresów (RB 49). W ostatnim tygodniu przed Środą Popielcową każda Siostra przedstawia Matce Przeoryszy swoje postanowienia wielkopostne: dodatkowe modlitwy, pokuty, umartwienia, postanowienia, poprzez które pragnie się przygotować do przeżycia wraz z Jezusem Misterium Męki , Śmierci i Zmartwychwstania.

Szczególną pomocą na tej drodze staje się lectio divina, które jest uprzywilejowaną przestrzenią uczenia się Boga i Jego dróg.

Kościół Święty z ogromną starannością wybiera czytania biblijne przeznaczone na każdy dzień Wielkiego Postu, by jak nić przewodnia prowadziły ku głębi Tajemnic Bożych objawionych w Osobie Jezusa, z którym mamy stać się jedno przez wspólne życie, śmierć i powstanie z martwych. W czasie tych 40 dni podczas Lectio bardzo ważne staje się uświadomienie sobie kontekstu rozważanego Słowa również poprzez ustawienie go w relacji do czytań, które były wczoraj, przedwczoraj, gdyż ma być to droga 40 dni – jedna droga.

Tegoroczne czytania ( z cyklu Roku B) podają nam do ręki przynajmniej dwa klucze, w których możemy odczytać wytyczoną nam marszrutę. Są to słowa: droga i przymierze. Czytania kolejnych niedziel Wielkiego Postu ukazują nam historię zbawienia w nowych aspektach przymierza, jakie Bóg zawiera z człowiekiem oraz oświetlają z różnych stron Drogę, na której jest nasze zbawienie.

Droga na pustynię (I Niedziela Wielkiego Postu)

Zaskakujące, ale Wielki Post zaczyna się od tęczy. W Przymierzu z Noem rozbrzmiewa bezwarunkowa obietnica życia na wieczne czasy (Rdz 9,8-15), która wypełnia się dosłownie w wodach chrztu świętego, których figurą było ocalenie Noego z potopu. (1P 3,18-22)

W zapisie św. Marka Ewangelia opowiada o wyjściu Jezusa na pustynię, nie kładąc szczególnego nacisku na kuszenie. Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Pustynia to miejsce prób i doświadczeń, ale i miejsce pierwszej miłości (Oz 3) Z tego miejsca zaczyna się droga ku Misterium Paschy, w którym splotą się w jedno próby i miłość.

Droga w górę (II Niedziela Wielkiego Postu)

Przymierze z Abrahamem to obietnica błogosławieństwa, którego nie da się ogarnąć, jak nie policzy się gwiazd na niebie i ziaren piasku na morskim brzegu. (Rdz 22, 1-2.9-13.15-18). To błogosławieństwo rozlewa się na nas w Jezusie, którego ofiara była tajemniczo zapowiedziana w dramatycznych wydarzenia na górze Moria. W Nim i wraz z Nim Ojciec darował nam wszystko (Rz 8,31b-34).

Ewangelia opisuje jeszcze inną wędrówkę na górę – miejsce Przemienienia (Mk 9, 2-10). Góra to przestrzeń, gdzie bliżej do Boga, jakby symbol tego, do czego wzywa kapłan w każdej Eucharystii, gdy woła: W górę serca. Jeśli rzeczywiście wznosimy je do Pana, staje się Przemienienie, które łączy w jedno Krzyż i Uwielbienie.

Droga ku prawdzie (III Niedziela Wielkiego Postu)

Przymierze zawarte z Mojżeszem na górze Horeb to wielka obietnica mądrości i mocy. Boże przykazania (Wj 20, 1-17) tak są postrzegane w całej tradycji Izraela: One są waszą mądrością i umiejętnością (Pwt 4,6). Ta obietnica wypełnia się w Chrystusie Ukrzyżowanym, w którym objawia się Boża mądrość, wobec której każda ludzka wiedza staje się głupstwem i Boża moc, która nawet w słabości umęczonego Ciała zwycięża wszystkie potęgi świata (1 Kor 1,22-25).

Chrystus, Moc i Mądrość Boża, w geście oczyszczenia świątyni jerozolimskiej wskazuje drogę ku prawdzie, której szczególnym wyrazem jest czystość serca, które jako jedyne pośród stworzeń może dostąpić błogosławieństwa oglądania Boga. Tylko czyste serce potrafi zrozumieć Słowo Boże jako dar mocy i mądrości Bożej. Tylko ono zobaczy w Ukrzyżowanym Mocarza, który w trzech dniach wzniesie na nowo świątynię swego ciała. (J 2, 13-25).

Droga ku światłu (IV Niedziela Wielkiego Postu)

Powrót z niewoli babilońskiej jest wypełnieniem obietnicy, jaką Pan dał przez usta proroka Jeremiasza i jednocześnie nową obietnicą odnowy poprzez znak odnowienia przymierza i odbudowy świątyni (2 Krn 36, 14-16.19-23). Boże miłosierdzie nad Izraelem jest zapowiedzią, że Bóg bogaty w miłosierdzie razem z Chrystusem przywróci nas do życia. Łaską bowiem jesteśmy zbawienia przez wiarę. (Ef 2, 4-10)

Rozmowa Jezusa z Nikodemem zapisana przez św. Jana (J 3, 14-21) odsłania kolejny wymiar wędrówki ku Świętom Paschalnym. Człowiek swymi wyborami może się zbliżać lub odsuwać od Światła, które w Synu Bożym przyszło na świat. To światło bije od krzyża, na którym wywyższono Syna Człowieczego. Kto spojrzy na Niego z wiarą zostaje ocalony. W Krzyżu zawarta jest już moc Zmartwychwstania.

Droga ku życiu (V Niedziela Wielkiego Postu)

Z Nowym Przymierzem, Przymierzem w Sercu, które Bóg zapowiada przez Jeremiasza (Jr 31, 31-34) wiąże się niesamowita obietnica poznania Boga, już nie przez znaki i pośredników, lecz w głębi jestestwa – poznanie, które poruszy fundamenty ludzkiej istoty. Dokonuje się to przez posłuszeństwo Syna Bożego. Jego uległość sprawia, że ludzkie serca otwierają się na dar poznania, które zbawia (Hbr 5, 7-9).

Ewangelia Janowa na swój specyficzny sposób podejmuje temat pociągnięcia przez Boga ludzkich serc (J 12, 20-33). Jezus w przypowieści o ziarnie tłumaczy paradoksalną na pozór drogę ku życiu przez obumarcie i potwierdza obietnicę Bożego objawienia się w głębi ludzkich serc, które zdobędzie przez swe wywyższenie w śmierci krzyżowej.

Niedziela Palmowa

Wszystkie drogi, którymi prowadziło Słowo Boże w Wielkim Poście – droga na pustynię, w górę, ku prawdzie, światłu, życiu - zbiegają się w jedną drogę – Drogę ku Jeruzalem, Miastu Umiłowanemu, które zabije swego Pana i zostanie opromienione blaskiem Jego Zmartwychwstania. Hosanna. Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie jest okrzykiem prorockim, błogosławieniem na śmierć, z której wytryśnie życie, życie dla nas.(Mk 11, 1-10)